Cmentarz

Duży cmentarz z wieloma nagrobkami. W większej części niepodpisanymi

Powolnym krokiem weszła na cmentarz. Bardzo lubiła tu przesiadywać, nawet całymi dniami. Deszcz przestał padać ale temperatura się nie zmieniała. Ver usiadła na ławce na przeciwko jakiegoś nagrobka. Wiatr targał jej włosami i płaszczem.

Dziewczyna ubrana w sukienkę (taką jak w avku xD) weszła pewnym krokiem na cmentarz. To było jej ulubione miejsce. Mogła tu siedzieć całymi dniami ,a nawet nocami bo i tak w domu jest nudno i nieciekawie.. Gdy weszła nie zauważyła biało-włosej dziewczyny. Po prostu weszła pewnym krokiem i usiadła na ławce pod starą wierzbą. Zaczeła oglądać jak zawsze stare poniszczone ,pozdrapywane nagrobki. Lubiła jak wiał wiatr i jak z drzewa co i raz spadały pojedyńcze krople deszczu. Teraz właśnie tak było.

Usłyszała jakiś szelest. Może to ktoś kto stanie się jej ofiarą? Odwróciła się i przyjrzała się dziewczynie. Zapięła płaszcz i podeszła do niej powoli. Już miała szykować się do skoku ale dziewczynę uratowała jedna rzecz - dwa białe kły. Uśmiechnęła się lekko pod nosem i jakby nigdy nic podeszła do dziewczyny.
- Ty też jesteś wampirem?
Zapytała

Dziewczyna wstała i przez chwilę stała tyłem do nieznajomej dziewczyny.. Po chwili odwróciła się do niej przodem i nic nie mówiła. Przyjrzała się uważnie. Jej kąciki ust podniosły się lekko nieznacznie.
Tak.
Powiedziała cicho.

- To się ciesz
Powiedziała stając obok nieznajomej dziewczyny
- Inaczej miałabyś dwa krwawiące ślady na szyi
Powiedziała i uśmiechnęła się lekko
- Mam na imię Veronic

Dziewczyna nie odpowiedziała na dwie pierwsze zdania nieznajomej. Spojrzała tylko w niebo po czym kucneła podwijając przy tym sukienke by nie upaćkała się w błocie. Zaczeła znów oglądać nagrobki. Było ich strasznie dużo. Mało z nich miały jaki kolwiek napis.
Raja..Jestem Raja Van Blood..
Powiedziała ciężko dziewczyna oglądając nagrobki.

Zerknęła na zegarek
-Przepraszam muszę już iść. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy
Powiedziała i powoli wyszła z cmentarza

Raja nie pożegnała się z dziewczyną. Wstała ,a wiatr rozwiewał jej włosy w różne strony ,a z drzewa co i raz zkapneła jakaś kropla deszczu na Raje. Dziewczyna podeszła do najbliższej ławki pod drzewem i usiadła na niej zamykając powoli oczy. Raja nie usneła tylko jakby zapadła w trans myślenia co wyglądało jakby usneła. W wąchiwała się w orzeźwiający zapach mokrej ziemi i wiatru..

Nagle 'obudziła' się z transu przez króki które zaczeły krakać przesiadując na jednym z nagrobków. Dziewczyna wstała i skierowała się w stronę Sklepu Alchemicznego. Z trudem opóściła cmentarz. Kochała to miejsce.

Weszła na cmentarz i odetchnęła. Lubiła ten specyficzny zapach. Odgarnęła włosy z twarzy i podeszła do starej wierzby. Usiadła przy niej podginając lekko jedną nogę a drugą zostawiając rozprostowaną. Wiatr targał jej włosami na wszystkie strony. Powoli miała dość odgarniania ich z twarzy. Oparła głowę o wierzbę i przymknęła oczy

Wolnym lecz odważnym i zdecydowanym krokiem weszła na cmentarz. Nabrała powietrza. Było orzeźwiające. Czuła mokrą ziemię i chłodne powietrze. Prze to właściwie lubiła cmentarz. Cisza i spokój. Uwielbiała to miejsce za to ,że istnieje. Usiadła na ławeczce obok Var i spojrzała przed siebie. Widziała w oddali wielkie drzewo ,a nad nim dużo latających ptaków. Najwięcej było kruków.Kruki - Czarne jak smoła ptaki. Lubiła je nawet. Były takie wyjątkowe.

Otworzyła oczy i spojrzała przed siebie
- To miejsce ma jakąś magie w sobie, zauważyłaś?
Zapytała obejmując wzrokiem wszystkie nagrobki

Spojrzała na dziewczyna ,która zadała dziwne pytanie. Spojrzała na wszystkie nagrobki po koleji.
Magie?
Zapytała cicho jakby samą siebie.
Możliwe.
Odpowiedziała.
Ale czemu niby ma mieć w sobie magie?
Zapytała Ver. Przecież to tylko cmentarz.

- Sama nie wiem. Ale jakoś tak dziwnie na mnie oddziały wuje
Powiedziała patrząc na nagrobek z posągiem anioła
- Czuje się tu bezpiecznie a zarazem jakoś tak dziwnie

Rozumiem.
Skineła głową. Sama czuła ,że to miejsce jest jak jej dom. Cisza ,spokój. Zapach zawsze ją przyciągał do tego miejsca. Spojrzała na nagrobki i na niebo. Zrobiło się ciemno. Przez chmury które zasłonił całe czyste niebo. Lubiła jak jest tak ciemno.

Westchnęła cicho i przymknęła oczy. Jednak ani trochę nie była śpiąca. Najchętniej wybrała by się na jakieś polowanie...a może jednak nie? Dziś miała do wszystkiego bardzo mieszane uczucia
- Czym się interesujesz?
Zapytała po chwili

W zasadzie nie zastanawiałam się nad tym.
Powiedział cicho. Wydawało jej się ,że ktoś jest jeszcze na cmentarzu ,ale nie wiedziała czy naprawde jej się wydaje czy to przeczucie czy może naprawde ktoś jest na cmentarzu prócz niej i Ver. Zaczeła się rozglądać niewidocznie po czym spojrzała na nagrobki.

- Ja uwielbiam malować i rysować
Powiedziała nie otwierając oczu
- Muszę już iść, pa
Powiedziała i poszła w kierunku swojego domu

Też muszę iść.
Powiedziała wstając .
Do zobaczenia.
Powiedziała i skierowała się w stronę domku.

Dziewczyna najedzona przyszła na cmentarz. W wąchała się w zapach mokrej ziemi i chłodnego ogórkowego powietrza. Powietrze miało taki smak ogórków.. Kąciki ust Raji podniosły się nieznacznie. Podeszła do najbliższej ławki pod starym dużym drzewem stojącym na środku cmentarza. Usiadła i ujeła wzrokiem wszystkie nagrobki.. Nagle usłyszała jakiś rozpaczliwy płacz. Spojrzała do tyłu i zobaczyła kobietę przeciętnej urody. Gdy Raja przyglądała się kobiecie jej instynkt dał jej znać. Raja wstała i podeszła no kobieta. Stała nad kobietą ,a ona kucała i płakała. Raja spojrzała na nagrobek. Nie było tam żadnego napisu. Raja spojrzała na kobiete. Schyliła się i położyła na jej ramionach dłonie. Kobieta się przeraziła i krzykneła dość głośno. Dziewczyna się schyliła niżej i już przy szyi kobiety wbiła kły sącząc jej krew. Kobieta krzyczała lecz po chwili zrobiło się całkiem cicho. Raja wyprostowała się ,a kobieta padła trupem. Krew która skapywała z kłów Raji spadła na jej sukienkę. Raja wyjełą białą husteczkę i otarła z krwi buzie. Chowając hustkę w kieszeń spojrzała na kobietę ,która już nie żyła. Jej kąciki ust uniosły się nieznacznie. Usiadła na grobie przy którym kobieta płakała. I przypatrywała się innym nagrobkom.

Raja siedziała tak i nic nie zrobiła.. Nudziło jej się.. A powietrze nadal pachniało ogórkami i......zdechłą panią xD. Dziewczyna wstała i odsuneła się od kobiety. Westchneła i skierowała się do wyjścia z cmentarza. Jeszcze raz ubjeła wszyskie nagrobki wzrokiem i poszła do domu.

Średniego wzrostu kobieta w czarnym płaszczu pojawiła się na głównej alei cmentarza. Spokojnie, powoli rozejrzała się dookoła. Starszy mężczyzna niepewnie podniósł posiwiałą głowę i spojrzał na nią. Gerta Schulz szybkim, równym krokiem ruszyła przed siebie nie zwracając uwagi na człowieka. Nie była jeszcze głodna, nie potrzebowała świeżej krwi. Nie miała ochoty zabijać dla przyjemności, bo nie miała z tego żadnej korzyści i tylko szkodziła.
Przysiadła na lekko spróchniałej ławeczce pod drzewem i opuściła głowę. Bezsensownie przyglądała się kilku samotnym gałązkom leżącym na ziemi.

Dziewczyna powolnym lecz zdecydowanym krokiem przyszła na cmentarz. Było to jej ulubione miejsce. Ulubione miejsce chyba każdego wampira. Gdy weszła jak zawsze poczuła zapach mokrej i oziębłej ziemi i oczywiście ogórkowego powietrza. Rozejrzała się i spojrzała na miejsce gdzie pare dni temu zabiła pewną kobietę. Teraz nie było jej ciała ,ale były jeszcze widoczne ślady zaschniętej krwi na nagrobku i obok. Zobaczyła też pewną rudowłosą dziewczynę. Pomyślała ,że może stać się jej ofiarą. Podeszła do nagrobka gdzie była jeszcze krew z wcześniejszej ofiary i usiadła na nagrobku co jakiś czas przyglądając się nieznajomej. Nie wiedziała kiedy może na nią naskoczyć i skosztować krwi <3. Więc czekała i obserwowała.

Wolno podniosła głowę i odgarnęła rude kosmyki włosów z oczu. Na nagrobku przysiadła nieznajoma kobieta i przyglądała jej się. Gerta z powrotem opuściła głowę. Nie miała się czego obawiać. To było jej miejsce - przesiąknięte wampiryzmem, jedno z ulubionych. Siadała tu często i obserwowała ludzi. Nie robiła im krzywdy tylko po prostu patrzyła.
Poderwała głowę do góry. Tamta cały czas ją obserwowała. Gerta nienawidziła, kiedy ktoś się tak gapił. Jej oczy z wściekłości zaczęły przybierać żółtawą barwę.

Kiedy nieznajoma się podniosła Raja zrobiła to samo. Myślała ,że zaraz zacznie się bitwa. Nie wiedziała czy nieznajoma jest z Wschodniego czy Zachodniego imperium. Jeżeli z Wschodniego to zacznie się bitwa ,a jeżeli z Zachodniego to odpuści.
Jesteś z Zachodniego czy Wschodniego Imperium?
Zapytała spokojnym i opanowanym głosem jak zawsze.. Musiała wiedzieć. Nie chciała walczyć z Zachodnim Imperium. W końcu można powiedzieć ,że Zachodnie Imperium to jej prawie rodzina.. Właściwie zna jedną osobę z Wschodniego. Nawet ją lubi ,ale nie zna za dobrze. W końcu było tylko Część ,cześć i pa ,pa..

-Z Zachodniego. A ty? - Gerta uspokajała się powoli. Może wcale nie było powodu do wściekłości, czy choćby niepokoju. Ale nerwy miała w proszku, cały czas musiałą być gotowa do ataku. Tęczówki wróciły już do normalnego, zielonkawo - złotego koloru. A jeżeli tamta jest ze Wschodniego Imperium? Spojrzała na nią nieufnie. Jeżeli jest ze Wschodniego, nie przyzna się do tego, albo od razu rzuci jej się do gardła. Napięte mięśnie i nerwy Gerty dawały się we znaki. Była gotowa do skoku.

Dziewczyna uspokojiła się i usiadła z powrotem na nagrobku obejmując wzrokiem wszystkie inne nagrobki i cały cmentarz.
Zachodnie.
Powiedziała spokojnie. Spojrzała niewidocznie na dziewczynę. Ciekawe ile ma lat..Pomyślała i spojrzała na ogromne drzewo na wzgórzu poza cmentarzem zawsze chciała tam pójść. Ciekawa była jak tam jest. I stwierdziła ,że kiedyś na pewno tam pójdzie bez dwóch zdań. Wiatr targał jej włosy we wszystkie strony. Nie przeszkadzało jej to. Chociaż co trochę odgarniała kosmyki włosów z twarzy.

Spokojnie usiadła na chwiejnej i niepewnej ławeczce. Tamta nie była wrogiem, więc na pewno warto nieco się rozluźnić. Gerta nie chciała skończyć jako miotający się, wariacki strzępek wampira. Uznała więc, że warto się przedstawić.
-Gerta Schulz-wypowiedziała swoje imię i nazwisko jak jakiś krótki, zwięzły komunikat. Ważny, ale nie okwiecony wieloma słowami.
Gęste, ciemnoszare chmury silny wiatr powoli przyganiał nad cmentarz. Spadnie deszcz. Gerta mogła to przewidzieć własnymi oczami, bez sięgania do wnętrza, bez wróżenia.

Spojrzała kątem oka na dziewczyne ,która wypowiedziała swoje imie wraz z nazwiskiem. Cieszyła się ,że nie musi walczyć. Chociaż było by to przyjemne doświadczenie powalczyć z kimś. Jej kąciki ust podniosły się nieznacznie.
Raja..Raja Van Blood.-Powiedziała jak zawsze cicho i spokojnie. Nie lubiła się powtarzać. Zawsze mówiła cicho i spokojnie ,takim opanowanym głosem. Chociaż czasami to też zależy od sytuacji w jakiej się znajduje. Raja wzieła patyk i zaczeła nim grzebać w ziemi koło nagrobka na którym siedziała. Tak se wykopywała dziurkę z nudów..

Bez słowa odwróciła wzrok na inny nagrobek. Wiele wampirów polowało na cmentarzach, ale Gerta tego nie lubiła. Niektóre zabijały z czystego sadyzmu, nie dlatego, że tego potrzebowały. Potrafiła zrozumieć takie podejście do sprawy, lecz sama tak nie postępowała.
Czasami zastanawiała się, czemu te nagrobki nie mają napisów. To ze starości? Być może, ale nawet te czasami ktoś odwiedzał.

Siedziała cicho grzebiąc patykiem w ziemi. Trochę zrobiła się głodna. Chętnie by się czegoś napiła. Pomyślała ,że przejdzie się na Granice Imperii do karczmy nazywającej się "Róg Jednorożca"..
Zgłodniałam.. -Powiedziała prosto z mostu. Nie wiedziała czemu to powiedziała może tak po prostu?
A ty? Ja ide do karczmy.. Pójdziesz ze mną?-Zapytała po czym wstała i wyrzóciła gdzieś patyk. Otrzepała się i wyczekiwała odpowiedzi Gerty.

Podniosła wzrok. Nie spodziewała się czegoś takiego, ale w sumie czemu miałaby się nie zgodzić?
-Dobrze. - wstała i odeszła razem z Rają

Przyszła na cmentarz. Już z daleka poczuła zapach świerzej mokrej ziemi i intensywny zapach ogórkowego powietrza.
Czujesz to?
Zapytała po czym spojrzała na gwiazdy. Lubiła to miejsce tak bardzo ,że mogła by tu zamieszkać...Przy wejściu objeła wzrokiem wszystkie nagrobki ,a kąciki jej ust uniosły się nieznacznie. Usiadła na ławce pod ogromną płaczącą wierzbą ,która rosła na środku cmentarza. Zrobiła miejsce dla chłopaka i zaczeła w wąchiwać się w powietrze i ziemię.

Usiadł obok dziewczyny. O tak, czuł, ale zupełnie co innego. Jego oczy znów zalśniły w mroku przez moment.
Czy ta atmosfera tutaj, na cmentarzu, naprawdę jest taka zmysłowa? Może naprawdę się zmieniłem? Ciemność woła za Ciemnością...
- Czuję. Rozumiem. Pachnie tu nie tylko śmiercia, ale i krwią... Polujesz tutaj czasami?

Spojrzała na chłopaka o tak =_=...
Nie chodziło mi o zapach śmierci i krwi..Chodziło mi o zapach orzeźwiającego powietrza o zapachu ogórków^^.
Powiedziała rozmarzając się o powietrzu ogórkowym.. Lecz z tych marzeń wyrwało ją pytanie chłopaka.
Czy tu poluje? No jasne..
Powiedziała i uśmiechneła się.
Często ludzie tu przychodzą i opłakują swoich bliskich..
Rozejrzała się i spojrzała na miejsce gdzie pare dni temu zabiła pewną kobietę ,rozkoszując się jej krwią... Teraz nie było jej ciała ,ale były jeszcze widoczne ślady zaschniętej krwi na nagrobku i obok...Śliznka jej pociekła niewidocznie dla chłopaka i uśmiechneła się.

- Każdy odbiera to inaczej... - mruknął. Jego spojrzenie powędrowało za jej wzrokiem, ujrzał nagrobek z zaschniętą krwią. Zlustrował go obojętnym wzrokiem.
- Ja też próbowałem kiedyś krwi... Nie muszę jej pić, tak jak wy, ale chcę. Tylko nie od przypadkowo spotkanych ofiar, o nie... - spojrzał przed siebie i uśmiechnął się dziwnie do swojego własnego, jakże przyjemnego wspomienia. Upojenia, jakie wtedy czuł, nie dało się porównać z niczym innym. To było jak uzależnienie, nie dawało mu spokoju... Jednak po chwili pokręcił głową.
- Nie zwracaj na mnie uwagi, czasami gadam dziwne rzeczy - uśmiechnął się znowu, tym razem zupełnie normalnie.

Dziewczyna spojrzała na chłopaka przyjemnym wzrokiem.. Coś ich łączyło. Polubiła go. Chyba jest on pierwszą osobą jaką kolwiek polubiłą.
Ano..
Zauwarzyła coś czarnego..Coś ruszającego się na końcu cmentarza. Tak..Instynkt Raji dał jej znać ,że to ktoś z smaczną soczystą krwią.. Był to chłopak.. Ma może z 14 lat. I płacze..Raja wstała ,a ślinka jej ciekła. Cały czas patrzyła się na czarny ruszający obiekt.. Teraz jej głód zwiększył się ,a instynkt nie dawał spokoju i cały czas komunikował.

Uśmiechnął sie pod nosem. O nie, aż tak głodny to on jeszcze nie był... Poczeka na danie główne.
- Zabijesz go? - szepnął cicho, żeby ich nie usłyszał tamten chłopak. Jakie to piękne, patrzeć jak ona daje się ponieść instynktowi! To będzie jak preludium do najwspanialszej symfonii.

Popatrzyła kątem oka na chłopaka.
Nie mam wyjścia. To jest silniejsze ode mnie. Kiedyś próbowałam z tym walczyć ,ale odniosłam tylko wielkie straty.
Powiedziała po czym zaczeła się skradać gdy nagłe obiekt się poruszył ,a Raja staneła w miejscu. Chłopak wyszedł z ciemności i spojrzał na Raję. Widocznie dostrzegł kły. Patrzył na nią z chęcią zabicia. Raja patrzyła na niego. Jakby miała się zaraz zacząć bitwa na śmierć i życie. Nieznajomy 14-latek wyjął coś za kurtki. Coś szarego. Kiedy Raja dostrzegła co to jest przygryzła wargi i była gotowa na atak. Chłopak miał pistolet. Taka broń jest chyba jedyną rzeczą która może pozbawić wampira życia. Chłopak wycelował w Raję i powiedział.
To Ty zabiłaś moją matkę ,prawda? Nie wyczekując odpowiedzi od Raji chciał już nacisnąć na spust.
Raja nic nie mówiła. Popatrzyła zimnym wzrokiem i swoją mocą zwaną Telekinezą wyrwała z dłoni chłopaka pistolet przy czym złamała mu nadgarstek.. Raja złapała broń do ręki.
Nie masz ze mną szans.
Chłopak zacisnoł zęby i rzucił się na Raję. Ta omineła go i chłopak upadł jej pod nogi. Raja popatrzyła na niego i podniosła za pomocą Telekinezy. Popatrzyła na niego z politowaniem i szepneła mu do ucha.
Żegnaj..
Po czym wbiła w jego szyję kły ssąc jego krew. Chłopak przez chwilę krzyczał ,ale potem krzyk ucichł. Raja przestała używac mocy ,a chłopak padł trupem.
Pozdrów mamusie.
Powiedziała złośliwie patrząc na chłopaka.

Telekineza-Podnoszenie przedmiotów za pomocą umysłu.

Przypatrywał się temu ze spokojem, wręcz beznamiętnie.
O tak, wzruszające, zabiła mu matkę... Prawo dżungli, mały, przeżyją tylko najsilniejsi i najsprytniejsi... Taki już jest Los.
Dopiero jak wbiła kły w szyję chłopaka, uśmiechnął się nieznacznie. Przymknął oczy, wsłuchując się w krzyk, długi, wwiercający się w umysł, rozpaczliwy i pełen bólu. Gdy Raja odrzuciła trupa od siebie, podszedł do niej. Dotknął delikatnie dłonią kącików jej ust, na których pozostała krew, spróbował... Miała słony smak, a jedncześnie niosła ze sobą dziwną słodycz.
- Smaczne - uśmiechnął się niewinnie, patrząc jej śmiało w oczy.

Dziewczyna odróciła broń gdzieś na bok..
Niech próbuje następny..
Poczuła na swoich kącikach ust czyjeś dłonie.
Wiem..
Opowiedziała oblizując się z resztek krwi..

- Mnie też mogłabyś zaatakować, jakbyś poczuła głód? - spytał zaciekawiony. Jak do tej pory nie miał zbyt wiele doczynienia z wampirami, chociaż fascynowały go one niezmiernie...

Nie mam pojęcia.
Powiedziała. Nie zastanawiała się nad takim postępem.
Raczej nie. Chyba ,że jesteś człowiekiem..
Powiedziała i spojrzała na niego.

- Nie jestem człowiekiem - uśmiechnął się i na chwilę pokazał swoje czarne skrzydła. Zwykle je ukrywał, zwłaszcza, gdy nie był wśród swoich, nie lubił, jak się ludzie na niego dziwnie patrzyli. Chyba, że specjalnie chciał ich zaszokowac, ale na to miał inne sposoby...
- Nigdy nie piłaś anielskiej krwi?

To masz szczęcie.
Spojrzała na jego czarne skrzydła. W tych ciemnościach nie było prawie nic widać.
Ładne..Więc jesteś..Upadłym Aniołem..
Usmiechneła się.
Nie ,nie piłam..Jakoś nigdy nie miałam okazji..

Zamachnął skrzydłami. Miękkie pióra musnęły twarz dziewczyny, wiatr przed nie wzbudzony rozwiał jej włosy.
- Jest słodsza od ludzkiej. I mniej gęsta, prawie jak woda, chociaż o zupełnie innym smaku... Może kiedyś się przekonasz.

Kiedyś..
Powiedziała patrząc na niebo obdarzone gwiazdami. Usiadła lekko przymęczona z powrotem na ławce i westchneła.