Cmentarz

Noc już zapadła na dobre.Wiatru leciutko powiewał a księżyc oświetlał blaskiem jakby na zawołanie miejsce w którym się znajdowali.Na cmentarzu prócz nich nie było już nikogo.Viktor był nawet zadowolony z tego faktu.Miejsce ich spotkania nie było wprawdzie zbyt eleganckie ,lecz im to nie przeszkadzało.Sam był trochę zdenerwowany,gdyż dawno nie rozmawiał z jakąkolwiek dziewczyną.Postanowił ,że napewno zatrzyma tu się na długi okres czasu.W głębi serca chciał wykonac jakiś ruch.Niestety był trochę nieśmiały może i sprawiał wrażenie twardego i tajemniczego potrafił byc jednak wrażliwy.Także miał uczucia.
- Nie ma za co...
*Powiedział.Cieszył się ,że chociaż w taki sposób mógł jej pomóc.Wciąż nie spuszczał wzroku z dziewczyny.*

Coraz bardziej rozchodziło sie w niej ciepło tych dreszczy.. "Chce ale nie wypada" krążyło w jej głowie jak "Ptaki" Hickoka.

Postanowila. Zdjęła ostrożnie płaszcz i położyła go koło Victora. Ukucnęła koło chłopaka.

"Raz kozie śmierć" pomyślała i pocałowała go szybko w usta.
Zanim zdążył w jakikolwiek sposób zareagować wstała i uciekła z cmentarza. Pobiegła do domu siostry.

Siedział z zamkniętymi oczyma 18 metrów od drzewa. Co pewien czas ziewał z nudów. Popatrzył na i zobaczył jak dziewczyna odbiega. Zszedł z drzewa i poszedł po bluzę.

Viktor lekko zaskoczony uśmiechnął się za odbiegającą dziewczyną.Wiedział ,że musi ją jeszcze spotkac.Obiecał sobie ,że niedługo ją odwiedzi.Sięgnął po płaszcz,założył go na siebie i wstał.Podał nieznajomemu jego bluzę.Nie odezwał się przy tym.Gdy był już przy wyjściu zmienił się w nietoperza i odleciał.Zawisł na jakimś drzewie i poszedł spac.

Kiedy przechodził obok chłopaka uśmiechnął się do niego i wziął bluzę. Po chwili poszedł z cmentarza, pełen zamyślenia.

Viktor wreszcie się obudził.Zleciał na ziemię i zmienił się w swoję naturalną postac.Na widok słońca na jego twarzy pojawił się lekki grymas.Usiadł pod drzewem i zaczął rozmyślac o wczorajszym dniu.

Po chwili wstał i postanowił udac się na spacer.Na cmentarzu nie było nikogo z wyjątkiem kilku małych ptaszków.Powoli udał się do wyjścia i poszedł przed siebie.

Dziewczyna przyleciała na cmentarz i schowała swoje czarne skrzydła. Uklękła przed grobem swoich rodziców wpatrując się w złoty napis. Gdybyś cię tu byli...wiedzielibyście co z tym zrobić pomyślała i spojrzała na bliznę. Ona nie miała pojęcia. Położyła na grobie kilka białych lilij i usiadła na ławce naprzeciw grobu

Młodzieniec bezszelestnie wszedł na cmentarz. Widząc Tiffany podszedł do niej. Położył na grobie czerwoną różę, tuż przy liliach. Na pewno za tobą tęsknią, tka jak ty za nimi. Objął ja delikatnie ramieniem.

Przytuliła się do niego smutno patrząc na grób
- Pewnie tak. Mam nadzieję...
Westchnęła cicho

Chłopak spojrzał na grób. Gdzieś niedaleko spoczywali jego rodzice, ale teraz Tiffany była najważniejsza. Pogłaskał ją delikatnie po głowie.

- A twoi rodzice?
Zapytała
- Żyją?

Chłopak uśmiechnął się. Nie bardzo. Wskazał palcem na grób z marmurowym aniołkiem. Tam leżą. Jednak nie wiedzieć czemu, ich dusze błąkają sie po naszym świecie. Parę dni temu była rocznica ich śmierci. Westchnął, ale nie przestał się lekko uśmiechać.

- Ja bardzo bym chciała spotkać moich rodziców jeszcze raz...chociaż by po to by się z nimi pogodzić
Powiedziała i westchnęła

To chyba mozliwe. Zamyślił się. Wyjął z kieszeni fiolkę z zieloną miksturką, ale szybko ja schował. O ile tego chcesz.

- Chcę ale jeszcze nie teraz
Powiedziała. Musi najpierw zobaczyć co się dalej będzie dziać z blizną. Może to nic takiego? Może to nie to co myśli?

Chłopak spojrzał na nią. Cos sie stało. No prócz tego. Kiwnął głową na grób.

- Nic się nie stało
Powiedziała i uśmiechnęła się lekko. Nie mogła mu powiedzieć, jeszcze nie teraz. Przecież możliwe, że to nic takiego nie chciała go martwić

Chłopak spojrzał jej w oczy. Umial czytać w myślach, ale przecież dążył Tiffany zauwafniem. I ona jego, wiec nie mógł tego zrobić. Pamiętaj, ze mnie można wszystko powiedzieć. Poałował ją w czoło i uśmiechnął się.

- Wiem. I powiem ci. Ale jeszcze nie teraz dobrze?
Powiedziała i wtuliła się w niego

Jasne. Uśmiechnął się. Wziął Tiffany na ręce. Spojrzał jej w oczy i przytulił ją. Gdzie pani sobie życzy?

Zaśmiała się i objęła go za szyję
- Gdziekolwiek
Powiedziała i uśmiechnęła się

Chłopak spojrzał an zegar postawiony neidaleko cmentarza. odszedł z Tiffany do brawy wejsciowej. Tiffany, rpzerpaszam, muszę coś zalatwić. Zdenerwowany uśmeichnłą sie i osbiegł.

Uśmiechnęła się i pomachała mu. Wyszła z cmentarza

Wszedł na cmentarz z rękami w kieszeniach spodni. Spojrzała na niebo. Zanosiło się na deszcz. Usiadł na jednej z ławek i zaczął obserwować cmentarz

Jennifer wolnym krokiem, w swojej ulubionej krótkiej sukience, z peleryna i kapturem narzuconym an głowę przyszła an cmentarz. Spojrzała na nieznajomego wampira na ławce. Usiadła spokojnie koło niego. Kaptur rzucał cień an jej bladą twarz. Witaj. Powiedziała, patrząc na groby.

- Witaj
Powiedział i spojrzał na wampirkę. Miała włosy koloru platynowego blondu. Znów spojrzał na cmentarz

Jennifer uśmiechneła się lekko. Zdjęła kaptur odsłaniając całą twarz. Jej brązowe oczy znowu był zaokrąglone. Jennifer Vanora. Przedstawiła się, zakładając nogę na nogę. Jej charakter byl dziwny. Za dnia była miłą, uroczą dziewczyną, w nocy zaś zmieniła się w arogancką, niebezpieczną bestię.

- Alan Green
Powiedział
- Mieszkasz tutaj czy tylko przejazdem?
Zapytał

Mieszkam. Od niedawna. Spojrzała an niebo. Odgarnęła grzywkę z czoła. A ty? W jej głosie słychać było nutkę ciekawości. Jednak Jennifer starała sie opanować głos, by nie wyjść an wściską.

- Osiedliłem się tutaj kilka dni temu
Powiedział i przeniósł wzrok na niebo
- Mało kogo znam

To tak samo jak ja. Westchnęła. Zastanawiała się, czy może dostrzec w Alanie bratnia duszę. Ale czy an to nie z wcześnie. Wyjęła z pochwy przyczepionej do paska sztylet z brylantem. Zaczęła mu sie przyglądać.

- Przepraszam muszę już iść
Powiedział i wstał z ławki
- Do zobaczenia
Włożył ręce do kieszeni i wyszedł z cmentarza

Jennifer spojrzała na chłopaka. Przez chwilę ze sztyletem w ręku wpatrywała sie w bramę cmentarza. Wstała i schowała nóż do pochwy. Znikneła między drzewami.

Jennifer ubrana w lniane, brązowe spodnie, białą bluzkę i pelerynę przyszła na cmentarz. Usiadła na ławeczce. Rano wyłowiła sztylet, który teraz spoczywał w pochwie. Spojrzała na niebo.

Wyszłą spokojnym krokiem z cmentarza.

Weszła na cmentarz i rozejrzała się. To było pierwsze miejsce jakie zauważyła wychodząc z nowo urządzonego domu. Usiadła na jednej z ławek. Było tu jakoś magicznie...a co najważniejsze cicho i spokojnie. Po chwili zauważyła, że większość na grobków nie miała napisów. Pokiwała głową. Na większości odwiedzonych przez nią cmentarzy było identycznie. Spojrzała na zachmurzone niebo

Silver szedł powoli po cmentarzu.Usiadł na ławce i zamyślił się

Em przyleciała na cmentarz. Wylądowała miękko na ziemi chowając skrzydła. Rozejrzała się dookoła zauearzając Silvera. Podeszła do niego i uśmiechneła się siadając obok chłopaka.
- Część.
Powiedziała uśmiechając się.
- Co tam?

Chłopak usłyszał kogoś odwrócił się i zobaczył Em.
-A nic takiego a u ciebie?
zapytał dziewczyny

Em uśmiechneła się odwracając wzrok na niebo.
- W porządku.
Powiedziała opierając się o oparcie ławki.

-Ostatnio się nie widzieliśmy
powiedział chłopak i spojrzał na grób z napisem ,,to co było nie wróci... wiem bo czasem mam nadzieję Syn"

Zauważyła jakąś parę. Postanowiła im nie przeszkadzać i znów spojrzała na nagrobki. Gdzieś tam daleko w świecie są pochowani jej rodzice, dziadkowie i cała reszta rodziny. Ale gdyby jeszcze wiedziała gdzie...z chęcią popatrzyłaby na grób rodziców tak jak teraz patrzy na ten grób bez nazwy. Może kiedyś ich znajdzie? Kto wie...

- Wczoraj się widzieliśmy.
Mrukneła cicho. Wiedziała jednak ,że chłopak woli Rose. W końcu to jego pierwsza miłość,a Em nie może równać się z czymś takim. Jej nadzieja pękła jak mydlana bańka i zgasła jak świeczka.
Spojrzała na niebo. Robiło się coraz to ciemniej. Nie przeszkadzało jej to włąsciwie. Lubiła noc.

-Jesteś smutna
powiedział chłopak
-Czy to moja wina?
zapytał ale dobrze wiedział że odpowiedź brzmi ,,tak" ale Em nie powie tego na głos.Zobaczył że dziewczyna ma krótki rękawek a robiło się zimno zdjął bluzę i założył ją dziewczynie
-na wszelki wypadek
powiedział z uśmiechem

- Wcale nie.
Powiedziała wymuszając uśmiech. Po chwili poczuła na sobie silne uderzenie ciepła. Spojrzała na bluzę po czym na swoje ręce ,które bezczynnie leżały na jej brzuchu.
- Dziękuję.

Jennifer przyszłą na cmentarz. Zdmuchnęła pył z jednego grobu i usiadła na nim. Jeździła ręką po wyrytych w marmurze literach.

Kolejna osoba przyszła na cmentarz, jakaś platynowa blondynka. Chyba była wampirem. Rozejrzała się. Aż tyle osób na cmentarzu...a była pewna, że w tej zapyziałej wiosce nie mieszka prawie nikt. Myślała, że wszyscy wolą mieszkać w centrum. Cóż pozory mylą

-Wiem że to moja wina i nie kłam mi tu w oczy.....
chłopak chwilę sie zastanowił
-Chodzi o Rose?
zapytał zaciekawiony. dobrze wiedział że właśnie o to chodzi i Em jest ciągle smutna przez niego
-Muszę iść
powiedział chłopak i bez słowa wyszedł

- Poczekaj.
Powiedziała. Chciała złapać go za rękaw jednak nie udało się. Spojrzała za odchodzącym chłopakiem. Spóściła głowę w dół.
- Więc to koniec..
Szepneła do siebie.. Po chwili spojrzała na niebo. Blady blask księzyca oświetlał jej twarz ,a pierwsze gwiadzy intensywnie odbijały się w jej oczach. Westchneła.