Cmentarz

Jennifer spojrzała okrągłymi oczami na nieznajomą. Uśmiechnęła się, pomachała Emilly.

Spojrzała na wampirkę. Lekko się do niej uśmiechnęła i przeniosła wzrok na niebo. Było bez chmurne, usiane gwiazdami. Jess uwielbiała spędzać noce poza domem. W ogóle lubiła spędzać czas poza domem

Em spojrzała na Jennifer. Uniosła leciutko kąciki ust. Nie była wesoła, zadowolona. Spieprzyła sprawdę. Miała do siebie samej pretensje..Usiadła bokiem na ławce oplatając rękoma nogi. Patrzyła cały czas na księżyc. W głowie miała mętlik. Myślała o wszystkim i o niczym. Dupa.. Dupa..I jeszcze raz Dupa..

Jennifer podeszłą do nieznajomej. Jennifer Vanora. Przedstawiła się. Patrząc na Emilly, pociągnęła nieznajoma na ławkę. Uśmeichenłą sie i objełą Emilly.

Em spojrzała na Jen. To była na pewno ona. Uśmiechneła się przyjaźnie przymykając oczy. Wtuliła się w Jen. Brakowało jej Jen. Były jak siostry.

- Jessica Stone
Powiedziała patrząc na Jen i drugą nieznajomą
- To może ja was zostawię. Pogadajcie sobie i tak dalej
Powiedziała i uśmiechnęła się lekko. Nie należała do osób które na siłę się wpychają. Skierowała się w stronę wyjścia z cmentarza

Miło cie pzonać. Rzuciła do Jessici. Jak chcesz to zostań. Uśmiechnęła sie przyjaźnie. Pogłaskała Emilly po głowie. Wszystko będzie dobrze.

- Za rok może dwa..Albo wogóle..
Mrukneła zamykając oczy. Oparła głowę o próg oparcia ławki.

Wypłacz się. Głaskała Emilly po głowie. Spojrzała na niebo, było piękne.

- Nie mam siły na płacz.
Powiedziała otwierając do połowy oczy po czym znów je zamkneła.

Jennifer uśmeichenłą się. Przytuliła Emilly, dalej ja głaszcząc.

Em spojrzała na księżyc. Wstała i spojrzała na Jen.
- Idę.
Powiedziała cicho i skierowała się w stronę wyjścia z cmentarza.
- Pa.
Powiedziała nie patrząc na dziewczynę po chwili znikła.

Pa. Westchnełą. Wstała i wyszła.

Przyszła na cmentarz. Dziś nie zastała tu nikogo. I całe szczęście, nienawidziła przebywać w tłumach. Usiadła na jednej z ławek i odgarnęła włosy z twarzy. Ciekawe czy pozna tu kogoś normalnego, podobnego do niej? Kogoś z kim będzie mogła się dogadać...czas pokaże. Zaczęła czytać napis na jednym z nagrobków

Powolnym krokiem wyszła z cmentarza patrząc na niebo. Noce w tym miejscu były takie piękne...ani jednej chmurki

Weszła na cmentarz i rozejrzała się. Ani żywej duszy, pomijając te nieżywe. Miała na sobie krótką czarną sukienkę. Sama nie wiedziała dlaczego ale nie potrafiła chodzić w spodniach było jej w nich po prostu niewygodnie. Za to spódniczki i sukienki...jak najbardziej! Wiał dość silny wiatr który bawił się długimi, czerwonymi włosami dziewczyny. Wampirka usiadła na jednej z ławek i zaczęła czytać napis na nagrobku jakieś małej dziewczynki.

Meandria powoli i dostojnie wkroczyła na cmentarz. Pomiędzy grobami znajdowała się biała poświata. Niektórzy mogli by pomyśleć iż to dusze zmarłych przechadzają się po tej okolicy.
Dziewczyna przeczesała palcami swoje długie, czarne włosy, jej czarne jak węgiel skrzydła były w ten czas złożone, nie miała potrzeby gdzieś odlatywać, chodzić w końcu też trzeba. Rozejrzała się w poszukiwaniu grobu swojej matki. Ujrzawszy go usiadła obok i biorąc w garść brązową ziemię podrzucała ją do góry, a ta opadała z powrotem na grób.

Zauważyła jakiegoś nieznajomego jej upadłego anioła wchodzącego na cmentarz. No w końcu ktoś kto nie jest wampirem! Odwróciła wzrok i rozejrzała się po cmentarzu. Wstała z ławki i zaczęła przechadzać się powoli między nagrobkami patrząc na zdjęcia osób wprawione w nagrobki. Co najmniej połowa osób leżących tutaj pod ziemią była ofiarami jej głodu. Dziwnie patrzeć na nagrobki osób które się kiedyś zabiło...

Usłyszała szelest, uniosła głowę, kto śmiał jej zakłócać jej spokój. Burknęła coś i ujrzała czerwonowłosą dziewczynę. Na jej twarzy pojawił się grymas, nie była zbyt towarzyską osobą.
Nie powiedziała do niej nic tylko obserwowała dokładnie.

Kucnęła przed jednym z grobów. Tak to ta mała dziewczynka którą kiedyś zabiła. Po napisie widać było że miała 5 lat. Jessica podniosła się i zaczęła chodzić dalej. Nie czuła żadnego żalu czy też wyrzutów sumienia. Ktoś musi zginąć by inni mogli żyć. Z resztą...wampir który przejmuje się czyjąś śmiercią? Coś takiego nie ma prawa istnieć.

Dokładnie obserwując dziewczynę warknęła cos po czym podniosła się. Jej oczy były zimne, jej wzork utwiony był w czerwonych włosach nieznajomej.
-Kim jesteś?
Spytała, czekajac na jakąś odpowiedź.

Odwróciła się i zobaczyła tą anielicą którą widziała przed chwilą. Nie wydawała się zbyt miło nastawiona. Zaczęła przyglądać się jej dokładnie swoimi czarnymi oczami
- To samo pytanie mogę zadać tobie
Powiedziała zimnym głosem pokazując swoje kły

- Zadałam pytanie, oczekuję więc odpowiedzi.
Rzekła oschle, nie odrywajac od postaci oczu. Strzepnęła z rąk trochę ziemi i strzepnęła kosmyk włosów z ramienia.

- Jessica
Powiedziała obojętnie i odwróciła się do nagrobka. Do nagrobka jej siostry. Odwróciła wzrok, nie miała zamiaru pokazywać nieznajomej tajemnica z jej życia
- A wiec kim ty jesteś?
Zapytała zimno

- Meandria
Odparła odwracając wzrok, patrzyła teraz na grób swojej matki, umarła przed dziesięcioma laty, a ojciec, jego Mea w ogóle nie znała. Zrobiła wściekła minę i usiadła ponownie na ziemi, poprawiając długą, czarną suknię.

- Nie widziałam cię tutaj wcześniej
Powiedziała patrząc na grób swojej siostry. Gdy zmarła miała 6 lat. Od tamtej pory nie zabija jeszcze żadnego dziecka, nie miała sumienia. Choć zdarzały się wyjątki gdy była naprawdę głodna a nikogo innego nie było w pobliżu. Może gdyby ona żyła...nie byłoby tych wszystkich problemów?

- I właśnie o to chodziło.
Odrzekła krótko nawet nie patrząc na rozmówczynię. Wzruszyła ramionami i oparła się o kamienną płytę nagrobną.

Złapała łańcuszek który miała na szyi cały czas patrząc na nagrobek i na zdjęcie swojej siostry. Dlaczego to wszystko nie mogło potoczyć się inaczej? Usłyszała odpowiedź dziewczyny. Wszystkie dotychczas poznane przez nią upadłe anioły były na prawdę dziwne ale po poznaniu okazywało się, że są normalne. Może tak samo będzie z Meą? Nic nie odpowiedziała ani nie miała zamiaru zadawać jakiegoś pytania. Jeżeli ona chce rozmawiać to niech coś wymyśli.

Najwyraźniej żadnej nie paliło się do rozmowy. Mea była typem samotniczki, to było pewne, ale o Jessice nic nie wiedziała, ba przecież ona jej nie znała.
- Jest tu ktoś z twojej rodziny?
Spytała chłodno, aczkolwiek z ciekawością, zawsze była ciekawska czasem doprowadzało ją to do zguby, jednak zawsze się jakoś wyratowała, w końcu siedzi sobie, co prawda na cmentarzu, ale żywa, całkowicie.

- Tak
Powiedziała i zastanawiała się przez chwilę czy pokazać dziewczynie groby. Po chwili wskazała palcem grób swojej siostry. Potem pokazała palcem na koniec cmentarza gdzie leżała jej matka a następnie na drugi koniec cmentarza gdzie leżał jej ojciec.
- Poza tym jest tu mnóstwo ludzi których zabiłam. A ty masz tutaj rodzinę?
Zapytała zimno wpatrując się na napis na nagrobku "Mia Stone".

-Tylko matkę.
Oznajmiła, twarz miała jakby skamieniałą, nie wyrażała żadnych emocji. Spojrzała na wskazany przez Jessicę nagrobek, a następnie na inne. Też sama zabijała, ale te osoby nie leżały na tym cmentarzu, ani na żadnym innym. Zapewne ich szkielety nadal walały się gdzieś po ciemnych lasach. Te osoby mogłaby nazwać wrogami, gdyż pochodziły ze wschodniego imperium. Westchnęła, a na jej twarzy pojawił się dziwny uśmieszek. Zabijała, tylko dlatego, ze ktoś stał jej na drodze.

Nagle Jessica poczuła ogromy głód. Żeby tak napatoczył się nagle jakiś głupi człowiek! Skrzywiła się lekko. Jeżeli ktoś tutaj nie przyjdzie będzie musiała iść na polowanie. Fiolek z ludzką krwią używała tylko w nagłych wypadkach a ten się do nich nie zaliczał. Jak na razie. Dziewczyna usiadła na jednej z ławek
- Jesteś tu przejazdem czy na stałe?
Zapytała patrząc się przed siebie.

- Na stałe.
Poinformowała ją, poprawiając czarną suknię i spoglądając kątem oka na nagrobek wskazany przez dziewczynę. Po chwili wzrok całkowicie utkwiła w ciemnej głębi cmentarza. Wydawało jej się, że tam się coś poruszyło. Ale nie miała zamiaru biec od razu i sprawdzać kto to, chciała poczekać spokojnie, aż ten ktoś się wyłoni z ciemności i zobaczy go z bliska.

Usłyszała jakiś szelest w głębi cmentarza. Wstała z ławki i bezszelestnym krokiem zbliżała się do źródła hałasu. Był to jakiś mężczyzna klęczący przed czyimś grobem. W wampirzym tempie podeszła do niego i chwyciła go za ramiona. Zanim on zdążył wykonać jakikolwiek ruch wampirzyca wbiła mu swoje kły w szyje. Powietrze rozdarł przerażający krzyk. Mężczyzna upadł na ziemię nieżywy a najedzona Jessica powróciła błyskawicznie na swoje miejsce na ławce. Wytarła chusteczką zakrwawione usta.

Usłyszawszy krzyk uśmiechnęła się szyderczo, gdy Jessica powróciła Meandria zrobiła dziwną minę. Dawno takiego pięknego krzyku nie słyszała, oj tak, bardzo dawno, przez co moze dlatego aż tak się ucieszyła słysząc go?
-Dobre?
Zapytała z dziwnym rozbawieniem, co było do niej niepodobne.

- A wiesz, że nawet tak
Powiedziała i uśmiechnęła się lekko odsłaniając swoje kły. Nigdy nie zastanawiała się czy krew jej smakuje. Tak samo nie zastanawiała się nad tym czy takie ugryzienie na prawdę boli.
- A ty czym się żywisz?
Zapytała. To pytanie wydawało jej się trochę śmieszne.

Meandria zamyśliła się, pytanie było co najmniej nie na miejscu. Ale cóż, różne są osoby.
- Hm...głównie owocami i warzywami, lecz mięsem nie gardzę.
Odparła i zdobyła się na lekki uśmiech, zaczęło ja to niepokoić gdyż nigdy tego nie robiła, no chyba, ze złośliwy uśmieszek, ale to się nie liczy.

Pokiwała głową. Coś się z nią działo dzisiaj, nigdy nie zadawała nikomu tylu dziwnych pytań. W ogóle nie zadawała pytań i nie lubiła z nikim rozmawiać. Może zaczęła się zmieniać? Ale wrednej nutki z charakteru nigdy nie usunie. Spojrzała na rozgwieżdżone niebo
- A tak właściwie to jak masz na nazwisko?

- Wątpię, żeby to było ci potrzebne, ale mogę zaspokoić twoją ciekawość w zamian za wyjawienie twojego.
Rzekła chłodno patrząc na towarzyszkę, raz po raz biorąc od ręki trochę ziemi.
- Leves, nazwisko szlachetne bo po matce, zamiast po ojcu, w każdym razie nawet gdybym miała i jego wyrzekłabym się i nie przyznawała do niego.

Niepotrzegalnie wszedł na cmentarz i zrobił kilka kroków, ku dwóm grobom.

- Ja mam na nazwisko Stone możliwe, że obiło ci się o uszy
Wątpiła w to. Jej nazwisko kojarzyli tylko wampiry bardzo rzadko inne rasy. Cały czas wpatrywała się w ciemne, bezchmurne niebo. Wiał lekki przyjemny wiatr. Bardzo lubiła takie noce, szczególnie wtedy gdy była najedzona.

Dziewczyna weszła na cmentarz i rozglądała się po nagrobkach. Zobaczyła dwie dziewczyny, jedną kojarzyła ze wczorajszego dnia, a właściwie wieczoru natomiast drugiej nigdy nie widziała. Nie miała zamiaru się narzucać, ale podeszła do nich.
- Cześć.
Odezwała się i oparła o drzewo, które stało niedaleko ławki. Złapała sznurek wystający z bluzy i zaczeła się nim bawić.

- Nie jestem w stanie ci powiedzieć czy kojarzę czy też nie, ale być może kiedyś słyszałam, nie jestem pewna.
Powiedziała cicho wyczuwając czyjąś obecność w pobliżu. Dla bezpieczeństwa postanowiła mówić trochę ciszej.

Zauważyła jakiegoś nieznajomego jej czarnego elfa wchodzącego na cmentarz. Zaraz po nim weszła wampirzyca którą kojarzyła ze wczoraj. Jak ona miała na imię? Dish?
- Cześć
Powiedziała patrząc na grób swojej młodszej siostry. Wzięła do ręki łańcuszek który miała na szyi.

Położył na grobie kwaitki podszeł do łąwki i usiadł. Nie obchodziły go inne osoby. Patrzył na twe dwa groby. W jego oczach było widać obojętność.

Dziewczyna spojrzała na księżyc w pełni
- Czas na mnie. Do zobaczenia
Powiedziała i wstała z ławki. Powolnym krokiem ruszyła ku wyjściu z cmentarza. Wiatr delikatnie rozwiewał jej czerwone włosy. Wampirka przechodziła obok czarnego elfa. Zerknęła na niego i po chwili wyszła z cmentarza.

Nic nie powiedziała, skinęła tylko głową na pożegnanie i oparła się o płytę nagrobną, mimo iż takie zachowanie na cmentarzu jest wręcz karygodne, nie przejmowała się tym, to jest grób jej matki, więc może sobie robic co jej się żywnie podoba.

- Do zobaczenia.
Powiedziała i równiez spojrzała na księżyc. Skrzywiła się lekko i opatrzyła na ziemię.

Popatrzył za wychodzącą wampiką i też wstał. Po chwili wyszedł.

Spojrzała na dziewczynę, która została. Po chwili znowu na księżyc. Odeszła od drzewa i przeszła alejkami w stronę drugiego wejścia. Zatrzymała się przy jednym grobie i popatrzyła na zdjęcie. " Byłeś taki niewinny.." . Uśmiechnęła się delikatnie i wytarła łze. Po chwili wyszła z cmentarza.